Vlieger in de hand, handje op de rug

Misschien al wel van 't winter scoorde opa bij de Deka ( opa heeft daar een neus voor) een vlieger van Unox. Maanden lag hij in de schuur te wachten om uit het zakje te worden gehaald en in elkaar gezet te worden. Jan kwam hem bij het bij elkaar scharrelen van de campingspullen tegen en zo ging de vlieger mee naar Denemarken. Op een mooie avond met een lekker windje hebben we de vlieger voor het eerst opgelaten op het strand. Het ging zo goed die avond dat de vlieger zonder hulp het luchtruim koos en zo op eigen (wind)kracht naar boven klom. Brecht zag de vlieger in de lucht en wilde ook even aan het touw. Rustig, met in het ene handje het touw en het andere handje op de rug, keek zij naar de prachtige vlieger aan de strakblauwe lucht. En toen ze er genoeg van had gaf ze het vliegertouw weer netjes over aan mama. Op de tweede avond dat we met de vlieger aan het strand waren ging dat een beetje anders. Bij het oplaten van de vlieger waren we een beetje uit de buurt van onze spullen gelopen. Vertrouwend op de ervaring van de eerste avond liep ik terug naar onze tas en de schoenen, terwijl Brecht het vliegertouw stevig in handen had, dacht ik. Opeens zag ik de vlieger een duikvlucht richting zeewater maken. Snel een sprintje getrokken, maar de vlieger lag al in het water. Toen we aan Brecht vroegen hoe het kwam dat de vlieger er van door ging was het simpele antwoord van Brecht: "Ik had geen zin meer".




px