Het verhaal van de extra gamle ole

Toen mijn collega Gerrie hoorde dat ik op vakantie naar Denemarken zou gaan, vroeg zij mij of ik voor haar Deense kaas wilde meenemen. Tuurlijk wilde ik dat voor haar doen. Vlak voor ons vertrek vond ik in mijn mailbox op het werk een mail van Gerrie met adressen in Denemarken waar de extra gamle ole ( "extra oude ole") verkocht werd en een Deense vertaling van de vraag die ik in de winkel kon stellen om de bijzondere kaas vaccum verpakt te bemachtigen. Dat "vaccum verpakt" was niet zonder reden want Gerrie beschreef de geur van de kaas als volgt: "je stopt sokken, die een zwerver een jaar lang ongewassen aan heeft gehad, in een plastic zak en gooit er een kopje water bij, de zak knoop je dicht en zet je een dag in de volle zon, de lucht die je ruikt als de zak opengaat, is de geur van extra gamle ole". We waren dus gewaarschuwd, ook door collega Klaas die het advies van Gerrie destijds in de wind had geslagen en de hele reis terug naar Nederland in een auto waarin de lucht niet te harden was, heeft moeten rijden.
Na onze vakantie in Blavand, op de terugweg naar Nederland, maakten we een stop bij de Megastore in Esbjerg, want daar werd de kaas volgens het lijstje van Gerrie verkocht. Met wat hulp van een Deense winkelmedewerker, die ons prima begreep in het engels, vonden we de vacuum verpakte kaas in het koelvak. We besloten drie stukken mee te nemen, iets meer dan een kilo samen.
De kaas, hoewel vacuum verpakt, ruikte best al wel sterk, dus buiten de auto, in een zijvak van de James Cook keuken meegenomen naar Nederland. Midden in de nacht thuis aangekomen moesten we de kaas ergens onderbrengen, na een half uur bleek de koelkast geen optie, dat was zonde van de koelkast. We weken uit naar de schuur, waar we de kaas in een koelbox met koelelementen hebben bewaard. Gerrie heb ik snel een mailtje gestuurd, dat we weer thuis waren en wanneer zij in de buurt zou zijn om ons van de kaas te "verlossen". Gerrie mailde snel terug, dat ze wel begreep dat we van de kaas afwilden en dat zij dinsdag in Beekbergen zou zijn. Dinsdag nam ik de kaas in de koelbox mee naar het werk. Ik leek wel een bouwvakker. Collega's die mij met de koelbox zagen waren natuurlijk erg benieuwd. Gerrie zou om 14:00 uur klaar zijn met het werk, ik zat in een vergadering, maar Gerrie kreeg van mij toestemming om mij daar even te storen. De koelbox had ik naast mij staan toen Gerrie binnenkwam. De collega's, waaronder Klaas, waren volledig op de hoogte. Gerrie deed de koelbox open en pakte met veel liefde en een big smile de kaas uit de zak. Zelden of nooit heb ik iemand zo blij gezien, laat staan vanwege een stuk kaas. Gerrie wilde ons laten delen in de vreugde en had haar kaasmes meegenomen. Niet iedereen was onverdeeld enthousiast bij het idee een stukje van de riekende kaas te mogen proeven, maar uiteindelijk ging iedereen overstag en proefden wij allemaal een stukje extra gamle ole. En eerlijk is eerlijk, het smaakte best lekker, maar het rook verschrikkelijk en in de kamer van Klaas hing als snel een nare lucht. We wasten onze handen zorgvuldig, een collega vroeg zelfs om tandpasta, maar dat had Klaas niet op zijn kamer, wel een kauwgummetje ( collega Marijke wilde echter niet haar tandenpoetsen met de tandpasta, maar haar handen er mee wassen, dat zou de geur verdrijven). Als dank voor de inzet kreeg ik van Gerrie een stuk mee naar huis. Ze adviseerde wel de kaas niet meer bij de koelelementen te doen, want dat was zonde van de koelelementen, die zouden dan een hele lange tijd onfris ruiken. En o,ja de kaas was nog lekkerder als hij nog wat meer op kamertemperatuur zou komen.
's Avonds gingen we er eens goed voor zitten, ik had gezellige blokjes extra gamle ole op een bordje gelegd met een leuk gekleurd prikkertje erin, maar helaas, we werden bijna misselijk van de lucht en de kaas smaakte nu op temperatuur echt niet meer lekker. En wat doe je dan als iets niet lekker ruikt en smaakt, dan gooi je het weg. Ver weg uit huis in de container buiten.
In al mijn eerlijkheid vertelde ik dat Gerrie en Klaas tijdens de donderdagmiddaglunch in het Tuincafé. Beiden trokken wit weg, hoe had ik dat nu kunnen doen, zulke lekkere kaas. Ik heb mijn spijt betuigd, maar was diep in mijn hart, heel erg blij dat wij de extra gamle ole niet langer in huis hadden. Wij zijn volledig genezen, maar voor Gerrie wil ik met alle liefde een volgende keer weer extra gamle ole uit Denemarken meenemen.