Ongelukjes

In de stromende regen kwamen we gistermiddag aan op camping de Wildhoeve. We mochten meteen doorrijden en aangekomen op "ons veldje" Het Vossenhol werd het even in de auto wachten op een droog moment. Opa zei: "als het maar een uurtje droog is", maar wanneer is het moment dat je denkt: "nu hebben we een uurtje". Dus toen het droog werd, meteen aan de slag en het is ons gelukt met hier en daar een drupje om de Holtkamper weer op te zetten.
Benthe en Brecht stampten ondertussen lekker met de laarzen aan in de modder. Toen ook het tentje van de kinderen stond, gingen de meiden binnen spelen en van gezellig spelen werd het paaldansen en terwijl oma en ik de bedden aan het opmaken waren hoorden we Brecht achter adem heel hard huilen. Tand door de lip gevallen en wel zo dat de tandjes van binnen naar buiten er helemaal door waren gegaan en er een wondje net onder de lip zat. Snel een koude natte lap erop en gevoeld of alle tandjes nog vastzaten. Dat was gelukkig zo. Even overlegd met de huisartsenpost en die vonden het wel beter even langs te komen, omdat de huid onder de lip waarschijnlijk niet uit zichzelf dicht zou gaan ( was het de lip zelf geweest dan was dat vanzelf gegaan).
We mochten meteen even langs komen. Brecht was heel stoer en zei: "Ik nu ook naar het ziekenhuis". Opa en oma bleven even bij Benthe en wij weer met de auto naar het Julianaziekenhuis in Apeldoorn; gelukkig wisten we de weg.
Na even wachten in de wachtkamer mochten we bij dr. Janssen binnenkomen. Ze had het verhaal al van de assistente gehoord. De dokter keek even in de mond van Brecht en naar het wondje aan de buitenkant. Brecht luisterde heel goed naar de dokter en deed precies wat de dokter vroeg. Het wondje zat zo mooi tegen elkaar dat de dokter het niet nodig vond het te hechten en lijmen zou vanwege de spanning die er toch op komt als Brechtje praat of eet niet handig zijn. Dus met het advies af en toe het wondje wat te ontsmetten met betadine mochten we weer naar huis. Papa Jan liet ook nog even naar zijn teen kijken, die 's middags zomaar blauw was geworden. De dokter zei: "Als die zo blauw is, dan moet je hem wel gestoten hebben". Maar Jan kon zich niets herinneren. De teen was niet gebroken , misschien een insectenbeet. Het zou nog wel even zeer doen. En zo begonnen we de eerste dag op de camping al weer niet zonder bijzonders.